สวัสดีค่ะ วันนี้ก็จะมาขอระบายอีกแล้ว.. มันเครียดจนจับงานไม่ไหวแล้วค่ะ...
ขอเล่านะคะ...
เราเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งค่ะ เรียนในด้านสายศิลป์เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์.. กำลังจะจบปีหนึ่งในสามสี่วันนี้ค่ะ...คราวก่อนก็เคยมาตั้งกระทู้ระบายไว้ครั้งนึงแล้วค่ะ...หลังจากนั้นก็พยายามไซโคให้ตัวเองทำงานให้ได้ดีที่สุด จนเทอมหนึ่งผ่านมาได้ดีด้วยเกรดประมาณ 3.41 เหมือนไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ที่บ้านไม่ได้ว่าอะไรเราที่ได้คะแนนเท่านี้..... แต่พอขึ้นเทอมสองแล้ว..มันมีปัญหาค่ะ
ช่วงเทอมสองมีอยู่อาทิตย์นึงที่เราลืมโทรกลับไปหาคุณยายที่บ้าน ซึ่งปกติจะโทรไปทุกวันอังคาร พฤหัส แล้วก็อาทิตย์ หรือไม่ก็ถี่กว่านั้น....คราวนี้ช่วงนั้นเรางานเยอะมาก จนสี่วันแล้วก็ยังไม่ได้โทรไป(ความผิดของเราเองค่ะที่ลืม).........วันรุ่งขึ้นแม่โทรมา บอกว่าจะมารับ....แล้วให้ ลาออกค่ะ ..แล้วก็ตัดสายไป พอเราโทรกลับไปเค้าก็ไม่ยอมคุยด้วยค่ะ ไม่รับท่าเดียว.. พอโทรจนยอมรับเขาก็บอกว่าไม่ต้องเรียนแล้ว ไม่รู้จักโทรกลับบ้านกลับช่อง บ้านก็ไม่ยอมกลับ (ตอนนั้นเราไม่ได้กลับบ้านมา 3 อาทิตย์เพราะงานกลุ่มต่อเนื่องค่ะ เพื่อนก็ไม่ได้กลับ แล้วเราก็คุยกับที่บ้านแล้ว) ไม่ให้เรียนแล้ว ลาออก อย่างเดียว...
...........สุดท้ายก็ทะเลาะกันใหญ่โตค่ะ...เค้าขับรถมาจากบ้านที่ต่างจังหวัด มาหาเราเพื่อจะเอาไปลาออก นั่งเถียงกันบนรถเกือบสามชั่วโมงสุดท้ายเค้าก็เพิ่มเงื่อนไขในการเรียนต่อของเรา ว่าถ้าจะเรียนต่อ ต้องทำตามเงื่อนไขเขาว่าจะทำนู้นทำนี่ให้ได้ตามที่เค้าต้องการทุกอย่าง ไม่งั้นก็ลาออกกลับไปทำงานบ้านอย่างเดียว
..แล้วก็ต้องยอมค่ะ
........ยิ่งอยู่ เงื่อนไขก็ยิ่งมากขึ้นทุกที ยิ่งยากขึ้นทุกที...
ยอมรับว่ามองเพื่อนในชั้นปีเดียวกันที่สามารถโทรกลับไปขอนั่นขอนี่ บ่นนั่นบ่นนี่ให้ที่บ้านฟังได้แล้วอิจฉาค่ะ... อิจฉาที่เค้ามีคนเข้าใจและสนับสนุนเขา... ตอนแรกเราพยายามคิดในแง่ดีว่าเขายอมส่งเรามาเรียนก็ดีแล้ว (แม้มันจะเป็นสัญญาที่เค้าให้กับเราตั้งแต่ม.4 ว่าถ้าม.ปลายยอมเรียนสายวิทย์และเกรดดีจะให้เลือกคณะเองก็ตาม) ..แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนโดนต้อนเข้าหาทางตันมากกว่าค่ะ....
โทรไปหา บ่นอะไร พูดเล่นอะไรว่เหนื่อยจัง เค้าถามว่าจะลาออกไหม?
โทรไประบายเรื่องอัดอั้น เครียดกับเรื่องงาน ....เค้าก็บอกว่าจะลาออกไหม?
อาทิตย์ไหนใช้เงินทำงานกลุ่มจนต้องขอเงินใหม่ก่อนเวลา ก็ถามว่า มันเปลืองขนาดนี้จะลาออกไหม?
.......ลาออก
ตอนนี้เราได้ยินคำนี้จนหลอนแล้วค่ะ จนอยากจะลาออกจริงๆ....
เรามาเรียนอยู่ที่นี่ ร้านเหล้าไม่เคยเข้า บุหรี่ไม่เคยแตะ แฟนไม่เคยหา ไม่เคยออกจากหอไปค้างที่ไหนถ้าไม่มีงานกลุ่มที่หอเพื่อน ไม่เคยโกหกว่าเราอยู่ไหนตอนนั้นตอนนี้... จะไปซื้อของที่ห้างใกล้มหาลัยสองสามชั่วโมงยังต้องโทรไปบอกก่อนเลยค่ะ....การเรียนก็ไม่ได้แย่..
แต่เค้ากลับบ่นเราตลอดเวลา ว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้าน ทำไมวันนี้ไม่โทรไปหา (ซึ่งเราก็โทรหาแทบทุกวัน) เฟสก็ไม่ตอบ ไลน์ก็ไม่เล่น (เราไม่ได้สมัครเน็ตมือถือไว้.. มันเล่นไม่ได้อยู่แล้ว ค่าใช้จ่ายไม่พอ แถมเรายังเล่นไม่เป็นอีก.) ทำไมไม่เหมือนลูกคนอื่น?
....ทำไมไม่ไปเรียนอะไรที่มันมีอนาคตกว่านี้ จบไปจะทำอะไรกิน ดูพี่คนนั้นสิเค้าจบหมอ ดูน้องคนนั้นสิเค้าติดแพทย์...เนี้ยลูกคนนั้นเค้าติดเภสัชนั่นนู้นนี่ด้วยนะ? ทำไมไม่ไปเรียนแบบคนอื่น
......กระทู้ก่อนที่เรามาตั้ง สถานการณ์มันไม่ได้เป็นขนาดนี้...เค้ายังบอกว่าห่วงสุภาพบ้างล่ะ ไม่อยากให้เหนื่อยบ้างล่ะ... เราก็ยังพอมีกำลังว่าเค้ายังเข้าใจเราอยู่บ้าง...
แต่นี่มันชัดเลยค่ะ ว่าเค้าเกลียดสิ่งที่เราเรียน เค้าอายที่มีลูกสาวมาเรียนทางศิลป์ไม่ใช่เรียนทางวิทย์แบบพวกพี่ๆแถวบ้าน เค้าอายที่จะพูดถึงเราว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน
อาทิตย์ไหนที่เรามีงานจนกลับไม่ได้ เขาก็จะโทรมาจิกว่าทำไมไม่กลับ ทั้งๆที่เราบอกเหตุผลไปแล้ว หรือตอนไหนที่เงินที่เรารับงานพิเศษใช้ไม่พอจนต้องขอเขาก็จะบอกว่าเราใช้เงินสิ้นเปลืองไม่ส่งมาให้ จนทุกวันนี้เราไม่กล้าขอ ไม่กล้าโทรไปปรึกษา หรือไประบายแล้วค่ะ...
ล่าสุดเพิ่งวางสายไปเมื่อกี้..
เราของที่บ้านอยู่หอต่ออีกวันเพราะอาจารย์นัดส่งงาน ....เขาก็บอกให้เราเอางานไปส่งก่อนสิ แล้วก็กลับไปเลย ไม่ต้องมาส่งอีก เราก็พยายามอธิบายว่ามันไม่ได้ ไปถามผู้สอนมาแล้วว่าเค้าไม่ให้ส่งก่อนเพราะมันเป็นงานที่ต้องพรีเซ้น เขาก็บอกว่ายุ่งยากมากนักก็ไม่ต้องส่ง ลาออกซะจะได้ไม่ต้องเสียเวลา!
ลาออกอีกแล้ว!...
ฮ่ะๆๆๆๆ...เราควรยอมแพ้ตอนนี้ดีไหมคะ... ลาออกแล้วกลับไปนั่งทำตามคำสั่งที่บ้านซะ ซิ่วไปสอบใหม่ในคณะที่เขาต้องการ?
............ใจสู้มันลดถอยจนไม่มีเหลือแล้วค่ะ....
หรือเราควรจะยอมแพ้จริงๆ?
....ที่จริงยังมีหลายอย่างที่เขียนระบายไม่ออก สมองมันสับสนใจเรียบเรียงอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าอ่านแล้วงงก็ขอโทษด้วยนะคะ...
แต่เราไม่รู้จะไประบายที่ไหนแล้วจริงๆ TTT____TTT
ขอระบายหน่อยนะคะ อยากได้เพื่อนช่วยคิดค่ะ เราอยากจะยอมแพ้แล้วจริงๆ TT__TT
ขอเล่านะคะ...
เราเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งค่ะ เรียนในด้านสายศิลป์เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์.. กำลังจะจบปีหนึ่งในสามสี่วันนี้ค่ะ...คราวก่อนก็เคยมาตั้งกระทู้ระบายไว้ครั้งนึงแล้วค่ะ...หลังจากนั้นก็พยายามไซโคให้ตัวเองทำงานให้ได้ดีที่สุด จนเทอมหนึ่งผ่านมาได้ดีด้วยเกรดประมาณ 3.41 เหมือนไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ที่บ้านไม่ได้ว่าอะไรเราที่ได้คะแนนเท่านี้..... แต่พอขึ้นเทอมสองแล้ว..มันมีปัญหาค่ะ
ช่วงเทอมสองมีอยู่อาทิตย์นึงที่เราลืมโทรกลับไปหาคุณยายที่บ้าน ซึ่งปกติจะโทรไปทุกวันอังคาร พฤหัส แล้วก็อาทิตย์ หรือไม่ก็ถี่กว่านั้น....คราวนี้ช่วงนั้นเรางานเยอะมาก จนสี่วันแล้วก็ยังไม่ได้โทรไป(ความผิดของเราเองค่ะที่ลืม).........วันรุ่งขึ้นแม่โทรมา บอกว่าจะมารับ....แล้วให้ ลาออกค่ะ ..แล้วก็ตัดสายไป พอเราโทรกลับไปเค้าก็ไม่ยอมคุยด้วยค่ะ ไม่รับท่าเดียว.. พอโทรจนยอมรับเขาก็บอกว่าไม่ต้องเรียนแล้ว ไม่รู้จักโทรกลับบ้านกลับช่อง บ้านก็ไม่ยอมกลับ (ตอนนั้นเราไม่ได้กลับบ้านมา 3 อาทิตย์เพราะงานกลุ่มต่อเนื่องค่ะ เพื่อนก็ไม่ได้กลับ แล้วเราก็คุยกับที่บ้านแล้ว) ไม่ให้เรียนแล้ว ลาออก อย่างเดียว...
...........สุดท้ายก็ทะเลาะกันใหญ่โตค่ะ...เค้าขับรถมาจากบ้านที่ต่างจังหวัด มาหาเราเพื่อจะเอาไปลาออก นั่งเถียงกันบนรถเกือบสามชั่วโมงสุดท้ายเค้าก็เพิ่มเงื่อนไขในการเรียนต่อของเรา ว่าถ้าจะเรียนต่อ ต้องทำตามเงื่อนไขเขาว่าจะทำนู้นทำนี่ให้ได้ตามที่เค้าต้องการทุกอย่าง ไม่งั้นก็ลาออกกลับไปทำงานบ้านอย่างเดียว
..แล้วก็ต้องยอมค่ะ
........ยิ่งอยู่ เงื่อนไขก็ยิ่งมากขึ้นทุกที ยิ่งยากขึ้นทุกที...
ยอมรับว่ามองเพื่อนในชั้นปีเดียวกันที่สามารถโทรกลับไปขอนั่นขอนี่ บ่นนั่นบ่นนี่ให้ที่บ้านฟังได้แล้วอิจฉาค่ะ... อิจฉาที่เค้ามีคนเข้าใจและสนับสนุนเขา... ตอนแรกเราพยายามคิดในแง่ดีว่าเขายอมส่งเรามาเรียนก็ดีแล้ว (แม้มันจะเป็นสัญญาที่เค้าให้กับเราตั้งแต่ม.4 ว่าถ้าม.ปลายยอมเรียนสายวิทย์และเกรดดีจะให้เลือกคณะเองก็ตาม) ..แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนโดนต้อนเข้าหาทางตันมากกว่าค่ะ....
โทรไปหา บ่นอะไร พูดเล่นอะไรว่เหนื่อยจัง เค้าถามว่าจะลาออกไหม?
โทรไประบายเรื่องอัดอั้น เครียดกับเรื่องงาน ....เค้าก็บอกว่าจะลาออกไหม?
อาทิตย์ไหนใช้เงินทำงานกลุ่มจนต้องขอเงินใหม่ก่อนเวลา ก็ถามว่า มันเปลืองขนาดนี้จะลาออกไหม?
.......ลาออก
ตอนนี้เราได้ยินคำนี้จนหลอนแล้วค่ะ จนอยากจะลาออกจริงๆ....
เรามาเรียนอยู่ที่นี่ ร้านเหล้าไม่เคยเข้า บุหรี่ไม่เคยแตะ แฟนไม่เคยหา ไม่เคยออกจากหอไปค้างที่ไหนถ้าไม่มีงานกลุ่มที่หอเพื่อน ไม่เคยโกหกว่าเราอยู่ไหนตอนนั้นตอนนี้... จะไปซื้อของที่ห้างใกล้มหาลัยสองสามชั่วโมงยังต้องโทรไปบอกก่อนเลยค่ะ....การเรียนก็ไม่ได้แย่..
แต่เค้ากลับบ่นเราตลอดเวลา ว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้าน ทำไมวันนี้ไม่โทรไปหา (ซึ่งเราก็โทรหาแทบทุกวัน) เฟสก็ไม่ตอบ ไลน์ก็ไม่เล่น (เราไม่ได้สมัครเน็ตมือถือไว้.. มันเล่นไม่ได้อยู่แล้ว ค่าใช้จ่ายไม่พอ แถมเรายังเล่นไม่เป็นอีก.) ทำไมไม่เหมือนลูกคนอื่น?
....ทำไมไม่ไปเรียนอะไรที่มันมีอนาคตกว่านี้ จบไปจะทำอะไรกิน ดูพี่คนนั้นสิเค้าจบหมอ ดูน้องคนนั้นสิเค้าติดแพทย์...เนี้ยลูกคนนั้นเค้าติดเภสัชนั่นนู้นนี่ด้วยนะ? ทำไมไม่ไปเรียนแบบคนอื่น
......กระทู้ก่อนที่เรามาตั้ง สถานการณ์มันไม่ได้เป็นขนาดนี้...เค้ายังบอกว่าห่วงสุภาพบ้างล่ะ ไม่อยากให้เหนื่อยบ้างล่ะ... เราก็ยังพอมีกำลังว่าเค้ายังเข้าใจเราอยู่บ้าง...
แต่นี่มันชัดเลยค่ะ ว่าเค้าเกลียดสิ่งที่เราเรียน เค้าอายที่มีลูกสาวมาเรียนทางศิลป์ไม่ใช่เรียนทางวิทย์แบบพวกพี่ๆแถวบ้าน เค้าอายที่จะพูดถึงเราว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน
อาทิตย์ไหนที่เรามีงานจนกลับไม่ได้ เขาก็จะโทรมาจิกว่าทำไมไม่กลับ ทั้งๆที่เราบอกเหตุผลไปแล้ว หรือตอนไหนที่เงินที่เรารับงานพิเศษใช้ไม่พอจนต้องขอเขาก็จะบอกว่าเราใช้เงินสิ้นเปลืองไม่ส่งมาให้ จนทุกวันนี้เราไม่กล้าขอ ไม่กล้าโทรไปปรึกษา หรือไประบายแล้วค่ะ...
ล่าสุดเพิ่งวางสายไปเมื่อกี้..
เราของที่บ้านอยู่หอต่ออีกวันเพราะอาจารย์นัดส่งงาน ....เขาก็บอกให้เราเอางานไปส่งก่อนสิ แล้วก็กลับไปเลย ไม่ต้องมาส่งอีก เราก็พยายามอธิบายว่ามันไม่ได้ ไปถามผู้สอนมาแล้วว่าเค้าไม่ให้ส่งก่อนเพราะมันเป็นงานที่ต้องพรีเซ้น เขาก็บอกว่ายุ่งยากมากนักก็ไม่ต้องส่ง ลาออกซะจะได้ไม่ต้องเสียเวลา!
ลาออกอีกแล้ว!...
ฮ่ะๆๆๆๆ...เราควรยอมแพ้ตอนนี้ดีไหมคะ... ลาออกแล้วกลับไปนั่งทำตามคำสั่งที่บ้านซะ ซิ่วไปสอบใหม่ในคณะที่เขาต้องการ?
............ใจสู้มันลดถอยจนไม่มีเหลือแล้วค่ะ....
หรือเราควรจะยอมแพ้จริงๆ?
....ที่จริงยังมีหลายอย่างที่เขียนระบายไม่ออก สมองมันสับสนใจเรียบเรียงอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าอ่านแล้วงงก็ขอโทษด้วยนะคะ...
แต่เราไม่รู้จะไประบายที่ไหนแล้วจริงๆ TTT____TTT